باز از دستِ زبان ...

یک زبان باشید،مرد باید زبانش‏ را حفظ کند زیرا این زبان سرکش صاحبش را به هلاکت مى‏ اندازد.

به خدا سوگند،پرهیزگاری را ندیده ام که تقوی برای او سودمند باشد مگر آنکه زبان خویش را حفظ کرده بود.

زبان مؤمن پس قلب او و قلب و عقل منافق پس زبانش قرار دارد، یعنى مؤمن‏ هرگاه بخواهد سخنى گوید نخست مى‏ اندیشد، اگر نیک بود اظهار مى‏ کند و چنانچه ناپسند و بد بود پنهانش مى‏ دارد. ولى شخص دو رو و منافق آنچه بر زبانش آمد مى‏ گوید و پیش از آن‏ نمى‏ اندیشد که کدام به سود و کدام به زیان اوست؟

رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمود:

«ایمان بنده‏ اى درست و کامل نخواهد شد تا قلبش درست نشود، و قلبش درست‏ نمى ‏شود تا زبانش درست نشود، و هرگز قلبش درست نمى‏ شود تا زبانش درست‏ شود.»

هر کس از شما توانائى داشته باشد که خدا را در حالى ملاقات کند که دستش از خون ‏و اموال مسلمانان پاک، و زبانش از عرض و آبروى آنان سالم بماند، باید چنین کند.

*خطبه 176 نهج البلاغه

پ.ن1: انسان زیر زبان خود پنهان است. حکمت 140 نهج البلاغه

پ.ن2: آن کس که راز خود را پنهان دارد، اختیار در دست اوست. حکمت 153 نهج البلاغه

پ.ن3: به قول دکتر معارفی، بیشتر حرفایی که در طول روز می زنیم، "به من چه، به تو چه" است!