به خدا سوگند،پرهیزگاری را ندیده ام که تقوی برای او سودمند باشد مگر آنکه زبان خویش را حفظ کرده بود.
زبان مؤمن پس قلب او و قلب و عقل منافق پس زبانش قرار دارد، یعنى مؤمن هرگاه بخواهد سخنى گوید نخست مى اندیشد، اگر نیک بود اظهار مى کند و چنانچه ناپسند و بد بود پنهانش مى دارد. ولى شخص دو رو و منافق آنچه بر زبانش آمد مى گوید و پیش از آن نمى اندیشد که کدام به سود و کدام به زیان اوست؟
رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمود:
«ایمان بنده اى درست و کامل نخواهد شد تا قلبش درست نشود، و قلبش درست نمى شود تا زبانش درست نشود، و هرگز قلبش درست نمى شود تا زبانش درست شود.»
هر کس از شما توانائى داشته باشد که خدا را در حالى ملاقات کند که دستش از خون و اموال مسلمانان پاک، و زبانش از عرض و آبروى آنان سالم بماند، باید چنین کند.
*خطبه 176 نهج البلاغه
پ.ن1: انسان زیر زبان خود پنهان است. حکمت 140 نهج البلاغه
پ.ن2: آن کس که راز خود را پنهان دارد، اختیار در دست اوست. حکمت 153 نهج البلاغه
پ.ن3: به قول دکتر معارفی، بیشتر حرفایی که در طول روز می زنیم، "به من چه، به تو چه" است!